Vittorio maakte zijn droom waar
Het leven van Vittorio Desikan kende een paar drastische wendingen. In 1991 kwam hij als politiek vluchteling vanuit Iran naar Nederland. Ruim 30 jaar later heeft hij met zijn Karvansara een naam opgebouwd in Tilburg en omstreken. Het zijn niet alleen zijn Perzische lekkernijen waarmee hij de harten van de Tilburgers verovert, maar ook zijn verhalen en verbindende initiatieven. Sinds 2017 staat hij met zijn karretje bij de draaibrug bij de Piushaven in Tilburg. Symbolischer kan haast niet.
‘Het begon met een ijscokar met een koelkast ernaast waar een bloempot bovenop stond. Alsof je
bij iemand thuis bent. Die sfeer wil ik creëren. Voor iedereen. Vooral voor hen die dat thuis missen. Of
voor hen die geen thuis hebben. Het is mijn cadeau aan de stad voor de vriendschap en de steun die ik
hier vond. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid om een bijdrage te leveren aan de bestrijding van
eenzaamheid. Ik ben meer bruggenbouwer dan ijscoman.’
Op Nieuwsjaarsdag 1991 om 4 uur ’s ochtends wordt Vittorio op het Waterlooplein in Amsterdam afgezet. Kort daarvoor fotografeerde hij met een groep vrienden massagraven net buiten Teheran om aan de wereld te laten zien hoe de situatie in Iran is. Dat blijkt niet zonder gevaar. Eén van de vrienden verdwijnt en ook Vittorio is zijn leven niet meer zeker. Hij laat alles achter en vertrekt uit zijn thuisland. Na Amsterdam volgen nog verschillende opvangplekken. In 1994 komt hij in Tilburg terecht, waar hij eindelijk vaste grond onder de voeten krijgt.
Onderwijsinstructeur
In Tilburg maakt Vittorio in eerste instantie carrière in het onderwijs. ‘Ik deed een cursus Nederlands op een avondcollege. Daar vroegen ze mij om een aantal avonden per week mee te helpen bij de computerles, als vrijwilliger. Ik heb nog een aantal opleidingen gevolgd en ben onderwijsassistent geworden en later onderwijsinstructeur.’ In 2018 zegt hij zijn baan op om zich volledig te richten op zijn grote droom, die hij al van kinds af aan heeft.
Huis voor reizigers
Die droom is Karvansara, wat ‘een huis voor reizigers’ betekent. 12 jaar lang werkt hij aan de realisatie ervan. Vittorio’s idee kan rekenen op de sympathie en medewerking van de gemeente en omwonenden. In 2007 staat hij voor het eerst met zijn ijscokar aan de Tilburgse Piushaven. ‘In het begin alleen met mijn
zelfgemaakte Perzisch ijs, omdat ik geen voorzieningen had. Een paar maanden later kreeg ik van de gemeente toestemming en heb ik een lening afgesloten bij de bank voor een elektriciteitskast. Toen kon ik ook warme dranken serveren’, vertelt hij.
Verhalen en contacten
Maar daar draait het niet alleen om. ‘Wat ik wil is een sociale, laagdrempelige ontmoetingsplaats maken waar iedereen die daar behoefte aan heeft terecht kan voor wat menselijk contact’, vertelt hij. Vittorio is de spil. Als het weer het toelaat, spreidt hij Perzische tapijten uit, zet stoelen in een kring en gaat tussen zijn gasten zitten. ‘De combinatie van gastvrijheid met wat ik aanbied zorgt ervoor dat Karvansara druk bezocht wordt. Ik vertel over mijn jeugd, over alles wat ik meemaak op mijn fiets- en wandeltochten, over de Perzische geschiedenis. Iedereen komt aan de beurt, iedereen stelt zich voor. Vaak wisselen mensen telefoonnummers uit voordat ze weggaan. Dat is mijn doel, verbindingen maken.’
Caravannetje bij de brug
Sinds april 2017 heeft Vittorio een vaste plek bij de brug. De ijscokar maakte plaats voor een piepklein caravannetje. ‘Ik moest steeds alles inpakken als het ging regenen. Daarom heb ik nu dit karretje. De aankleding heb ik gekregen of bij de kringloopwinkel gekocht. Daarmee maak ik een mooi
plekje zoals bij ons thuis. Een stukje Perzië in Tilburg. Met mijn verhalen neem ik mijn gasten mee naar het Midden-Oosten en verbind ik verschillende culturen met elkaar.’
Luxeleven
Die verhalen post hij ook op Facebook. ‘Ik wil mensen duidelijk maken dat ze ontzettend rijk zijn. Rijk aan vrijheid. Dat er een overheid is die voor hen opkomt. In Iran is dat heel anders. Wat ik tegen de mensen wil zeggen is: wees blij dat je hier geboren bent, niet daar. Wees dankbaar. We hebben hier een luxeleven, maar we kijken zo makkelijk naar wat we niet hebben in plaats van wat we wel hebben.’
Genoeg om weg te geven
Als je genoegen neemt met wat je hebt, kun je ook makkelijk weggeven, is Vittorio’s motto. De Perzische wintersoep Ash-e-Reshteh die hij naast zijn inmiddels befaamde Perzische ijs verkoopt, serveert hij kosteloos aan de mensen die het echt nodig hebben. ‘Mijn warme soep voor daklozen heeft enorm veel impact gehad. We leven samen in deze stad, dan heb je een bepaalde verantwoordelijkheid naar
elkaar. De andere kant op kijken is geen optie.’
Klein huisje
Is Vittorio’s droom compleet? Nog niet helemaal. Hij zou graag een huisje neerzetten op de plek waar hij nu staat. ‘Iets kleins waar ik één of twee mensen binnen kan vragen. Want in de herfst en winter is het lastig om de sociale factor van Karvansara in stand te houden, terwijl het dan extra nodig is. In de donkere dagen hebben eenzame mensen juist iemand nodig om een praatje mee te maken.’
Welkom in Karvansara
‘Gasten zeggen: ‘Wat je hier hebt gemaakt, zorgt voor warmte.’ Mensen die hier komen, komen voor het gesprek, niet alleen voor een ijsje of kop thee met gembercake. Ik voel me een soort pastoor. De weg naar hier is veel korter dan die naar de kerk of naar maatschappelijk werk. Eenzame mensen die thuis
niemand hebben om mee te praten wil ik een laagdrempelig plekje geven waar ze zich thuis voelen. Niemand hoeft zich verplicht te voelen om iets te kopen, iedereen mag hier binnenkomen en krijgt een warm welkom.’
